Stage fietsgids Andalusië

RONDA, ANDALUSIË. 26 Maart 2016.
Vandaag vertrek ik voor een stage als fietsgids naar Andalusië, Spanje. De komende week wil ik onderzoeken of mijn droomwens, van mijn hobby mijn werk te maken, reëel en haalbaar is. Enigszins gespannen, in tegenstelling tot mijn ‘normale’ fietsvakanties, stap ik in Malaga na een fijne vlucht uit het vliegtuig. Ik ben vijftien minuten eerder geland en op het moment dat ik nerveus begin te worden geen ontvangst te zien ontwaar ik net buiten de aankomsthal iemand met een bordje waarop Kaviaris staat geschreven. In mijn hele leven heb ik veel schrijfwijzen van mijn naam gezien, alleen deze is wel heel creatief gevonden. Ik maak kennis met Robert, chauffeur c.q. fietsgids.

“Die schrijfwijze is wel heel origineel”, zeg ik.
“Zo heb ik hem doorgekregen”, vertelt mijn verlosser. Na dit niemendalletje vertrek ik in de bus van Andalusië Fietsreizen naar de uitvalsbasis Ronda voor een pittige fietsweek. De bedoeling is om in ieder geval vijf fietsdagen met de fietsgidsen Peter, Jelmer en Robert en de gasten mee te draaien. Uiteindelijk zet ik mijn eerste meerdaagse neer. Dit is mijn verslag en ervaring in Andalusië, opgetekend van rit 1 tot en met rit 7.

Zaterdag 26 maart. Andalucia, Rit 1: El Salvador

Mijn aanpassingsvermogen wordt al vrij snel op de proef gesteld als ik bij aankomst in Ronda op een logeerbed in de woonkamer van het appartement wordt gesitueerd, welke door de vriendin van Ger de Heus, eigenaar van Andalusië Fietsreizen, gastvrij ter beschikking is gesteld. De afgesproken stage is met weinig details tot stand gekomen. Begin januari stelde ik voor een ticket te kopen als de rest geregeld zou worden. Aldus ben ik uitgenodigd als gast en kan het avontuur beginnen. De stage blijkt uit te pakken als een observerende fietsvakantie. Zelfs het assisteren bij het instellen van de huurfietsen voor de gasten mag ik overlaten aan de fietsgidsen. Na enkele dagen bemerk ik bij mezelf dat ik zweef tussen gast en stagiair en dit fietsavontuur zowel actief beleef als van de ‘zijlijn’ waarneem.

Ger stelt mij een route voor wanneer ik besluit om alvast even wat in te fietsen op de Trek Emonda 5 ALR met Shimano 105 compact groep. De rit gaat in de richting van El Burgo via puerto del Viento. Een lichte klim over twaalf kilometer met een technische afdaling over slecht wegdek. Dit laatste is te merken aan de manier waarop ik daal. Ik word ingehaald door een andere renner die ogenschijnlijk deze route al vaker heeft gereden. Hij daalt como Vincenzo Nibali als een slang in een ideale lijn naar beneden. Binnen een minuut ben ik hem al uit het zicht verloren. Door mijn val op Kefalonia vorig jaar is de angst er weer ingeslopen. En dalen is niet echt een discipline die je in ons vlakke land veel kan oefenen. Dus is deze week ook een proef om te zien war ik sta en om mij over de angst heen te zetten. Ik laat mij verder voorzichtig afzakken tot net buiten El Burgo. De mannen willen vroeg eten vanavond. Ger heeft gekscherend aan zijn gidsen verteld dat ik wel kon koken. Mijn creativiteit uit zich op dit gebied helaas nauwelijks. Is er geen duidelijke beschrijving van bereiding voorhanden dan tast ik in het duister. De klim terug naar puerto del Viento gaat mij moeilijk af en mede hierdoor zie ik al op tegen de rest van de week. Door alle eenrichtingsverkeer heen vind ik om half zeven mijn weg terug naar het appartement. De kop is er af.

Zondag 27 maart. Rit 2: Palomillas, first guestride

Startplaats van alle ritten is Hotel San Francisco, één van de accommodaties die je bij Andalusië Fietsreizen kunt boeken en waar zich ook de fietsen voor de gasten bevinden. Vanuit het appartement fiets ik hier met Peter om half tien heen. Er is deze week een kleine groep te begeleiden. Peter legt met zijn ruime ervaring als fietsgids in de Franse Alpen aan de gasten uit wat de basisbeginselen en gedragsregels zijn van wielrennen. Verder volgt nog uitleg over staat van de wegen en het verkeer in en rondom Ronda.

10:45 uur. Partimos! De eerste route met de gasten gaat in westelijke richting en maakt een lus via Grazalema. Een rit van ruim 66 kilometer en ongeveer 1.200 hoogtemeters. In de avond en ochtend kan het hier aardig fris zijn en dit is goed te merken als wij vanuit Ronda afdalen. Het wordt vandaag niet warmer dan 11 graden met bewolking. Afgezien van een klein miezerbuitje na de start, blijft het verder droog. De lange beenstukken en nieuw windvest, die ik vlak voor vertrek heb aangeschaft, komen evenwel goed van pas vandaag. Ondanks de wat drukkere uitvalsweg loopt de afdaling heerlijk. Via een ‘loper’ komt de eerste klim van de dag en beginnen de karakteristieke witte dorpjes in Andalusië zich af te tekenen. De afdaling naar het stuwmeer Embalse de Zahara-el Gastor wordt gevolgd door dé klim van de dag. Acht kilometer lang, 6,2% gemiddelde stijging met uitschieters rond de 14 en 15%. Strava* geeft weliswaar nog hogere percentages alleen trek ik die sterk in twijfel. In Grazalema volgt een standaard koffiestop op deze route. Ondanks dat ik zelf niet vaak stop voor koffie is dit toch welkom en gezellig. Dan ook maar een broodje Salchichón erbij. Een mooie glooiende weg met afdaling en naar Ronda weer omhoog brengt ons weer terug. De moeizame verkenningsrit van gisteren is vandaag snel vergeten.

Maandag 28 maart. Rit 3: Olvera – El Gastor

De heerlijke maaltijden die door Peter en Robert deze week worden bereid samen met de voedingstips vlak na een fietsrit doen goed. Goed voor een rit van ruim 83km en 1.800hms. De route kenmerkt zich door een landschap dat doet denken aan de Toscane met de mooie glooiende grasvelden. Het ontbreekt alleen nog aan de fraaie cipressen in het blikveld. Het zonnige weer en de oplopende temperatuur geeft de fietsrit vandaag extra motivatie. De benen zien voor het eerst dit jaar het zonlicht. Het middengebergte in dit deel van Andalusië (provincies Cádiz en Málaga) laat mij al vroeg deze week concluderen dat het op fietsgebied een mix is van de Alpen en de Ardennen. Vrij snel na de start volgt een klim van acht kilometer. Daarna gaat het vanaf kilometer dertig veel op en af. Ergens in de rit heb ik waarschijnlijk een te zwaar verzet gedraaid (waar ik door de negentienjarige klepper* Jelmer terecht op ben gewezen) en schakel lichter. In de laatste kilometers van de rit is de kracht eruit. Toch zit ik even later voldaan mijn energievoorraden aan te vullen met herstelvoer.

Dinsdag 29 maart. Rit 4: Cortes de la Frontera

Ik breek vandaag mijn record. Vier dagen achter elkaar fietsen. Weliswaar heb ik in mijn eerdere fietsvakanties op Mallorca en Tenerife vijf dagen op de pedalen gestaan alleen zat er tussen dag 3 en 4 een rustdag. Al jaren heb ik het idee om ooit een meerdaagse te fietsen. Welke uitgelezen mogelijkheid is dit dan om deze hele week zoveel mogelijk mee te draaien met de fietsgidsen.

Cortes de la Frontera heeft ruim 1.700hms en gaat over een kleine 80km. Het wordt een hele mooie rit waarbij ik steeds beter begin te klimmen. Leader of the Pack vandaag is Jelmer. De fietsgidsen wisselen de routes per week af om zodoende ook de nodige rustdagen te pakken in de drie maanden dat zij hier hun ‘werkhobby’ uitvoeren. We zitten in een goede groep vandaag waarbij we redelijk aan elkaar zijn gewaagd. Er kan dus lekker doorgefietst worden. De ‘mindere Goden’ onder de gasten verkozen een verkorte route. Hoogtepunt van de dag is de tien kilometer lange klim naar de ravitaillering: Café y bocadillos. De klim begint net na de spoorwegovergang van het station van Cortes. Categorie 2. Gemiddeld 6% met enkele uitschieters. Ik vind een mooi tempo en klok ruim 13 km/u als gemiddelde. Het is ondertussen een zonnige 23 graden met een helderblauwe hemel. Onderweg haalt mijn windvest het in zijn hoofd onder mijn shirt vandaan te vallen. Precies bovenop de ketting! Het resultaat is niet fraai maar de was service van Hotel San Francisco doet later goede zaken de kettingsmeer te verwijderen.

Het is een weldaad op het terras in de volle zon. Maar de rit gaat verder. Over een afstand van twintig kilometer glooit de weg sterk langs de plaatsen Algatocín, Benalauría en Atajate met mooie vergezichten in de richting van puerto de Encinas Borrachas (1.029m). In de laatste kilometers naar de top gaat het met 7% nog aardig omhoog en trap ik hem nog flink door. In de lange afdaling naar Ronda probeer ik onze gids van vandaag te volgen. Uiteindelijk komen wij na een schitterende tocht via de kloof El Tajo en de Puente Nuevo Ronda weer binnen.

Woensdag 30 maart. Rit 5: Puerto de Las Palomas

De ‘Alpe d’Huez’ van Spanje staat vandaag op het programma. Puerto de Las Palomas wordt menigmaal opgezocht door de tourkaravaan in rondes als La Vuelta en Ruta del Sol. De col bevindt zich weliswaar nét onder de beroemde en beruchte Franse Alp op de ranking, qua beleving doet deze zeker niet onder. Helemaal als hij gebruikt wordt als klimtijdrit. Zo ook vandaag. Het segment* op Strava wordt gebruikt als ijkpunt. Mijn doel? Onder het uur. De gidsen Peter en Jelmer en Ger zelf klokken hier waanzinnige tijden. Peter zet later in de week zelfs een tijd neer van 44:41!

Met een eenvoudige aanloop van 36 kilometer en langs het eerder genoemde stuwmeer wordt aan de voet van de klim een plaspauze ingelast. Ik heb één bidon leeg, gooi een gelletje en een 5-hour-energy flesje naar binnen en mijn apotheose is aanstaande. Gisteravond heb ik op aanmoediging voor het eerst in mijn wielerloopbaan de benen eens geschoren. En het moet gezegd: Na het verwijderen van mijn weelderige haargroei oogt het resultaat fraai én snel. Dat zal enkele seconden schelen in mijn eindtijd…

Ik stuntel aan het begin van de klim nog wat met de stopwatch functie op mijn fietscomputer en zoek direct naar een passend tempo. Een paar kilometer in de klim draait er een Spaanse wielertoerist de weg op. Ik passeer hem gestaag. Hij harkt op zijn fiets. Ja hoor! Heb ik er weer één. Een wielplakker. Dat moet ik niet tot aan de top hebben, hoor ik mezelf denken. Even later komt hij langszij en probeert een gesprek aan te knopen. Mijn Spaanse taal leent zicht echter niet voor een volledig gesprek en helemaal niet als ik met een klimtijdrit bezig ben.

“I want to do this climb within the hour”, vertel ik hem vriendelijk. Terwijl ik zijn ogen na de bekendmaking van deze tijdslimiet uit zijn kassen zie rollen wenst hij mij in grappig Engels succes: “Good look!”

Een half uur later komt de Spaanse wielplakker ook boven. Hij vraagt vriendelijk om mijn tijd en schudt mij de hand. Ik maak een foto voor hem bij het bord en wil met de rest weer afdalen naar Grazalema als er nog een Spaanse renner om een foto vraagt. Even later voeg ik mij weer bij de groep die inmiddels op het terras zitten. Er zijn nog wat kilometers te gaan terug naar Ronda maar mijn dag is al goed. Een goede klimtijdrit én…een snelheidsrecord! Op een overzichtelijk lang recht stuk in een afdaling heb ik eerder in de rit 85,81 km/u geklokt! Het dalen gaat weer oude vormen aannemen.
“Het was mooi om te zien. Je ging als een streep naar beneden”, hoor ik één van de gasten tot mijn vreugde zeggen. Zelfs het verliezen van mijn bankpas kan mijn succesvolle klimtijdrit van vandaag niet bederven.

Donderdag 31 maart. Rit 6: Cortes de la Frontera II

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn iets beter geworden dan eerder in de week is voorspeld. Aanvankelijk was er regen verwacht en om die reden is de rit van vandaag naar gisteren verplaatst en zou het nu een ‘rustdag’ zijn. Maar ik wil de week volmaken. De lichte spierpijn is te verwaarlozen en het achterwerk toont verrassend genoeg geen weerstand. Goed zadel! Ger en de gidsen gaan Las Palomas en elkaar weer bedwingen en ik besluit rit vier in de herhaling te gooien om nog wat foto’s te schieten. Dit blijkt slecht uit te pakken. De 24 graden van gisteren wordt bij lange na niet gehaald. Het is fris. Het klimmen gaat moeizaam en op de glooiende weg terug krijg ik de rekening gepresenteerd van mijn keus. Met ruim dertig kilometer volle wind op kop stoemp ik terug naar Ronda. Even later wordt ik min of meer geprezen door de gidsen voor mijn rit in deze omstandigheden.

Vrijdag 1 april. Rit 7: Pujerra

Een rit met een blauw randje. Én een pittige rit. Niet alleen omdat na vandaag mijn eerste meerdaagse een feit is, maar ook vanwege de drie ‘cols’ die op het programma staan. Cols tussen aanhalingstekens, want we gaan niet hoger dan een kleine 1.100 meter met in totaal ongeveer 1.859hms. Toch bijten de kuiten aardig. Koninginneritje? Het blauwe tintje aan deze rit is een bezoek aan het plaatsje Júzcar. Dit dorp is in 2011 in zijn geheel blauw geschilderd voor de 3D-film The Smurfs. Ook al zou de boel weer overgeschilderd worden, omwille van een toename in toerisme kozen de bewoners om deze karakteristieke kleur te behouden. Voor de gasten wordt hier altijd een korte stop ingelast om ook de bidons bij te vullen om de tien kilometer lange klim , die wij voor de boeg hebben, te overbruggen. Papa Pitufo (Grote Smurf) wordt nog even bijgezet op de foto, terwijl ik alleen maar oog heb voor de op een balkon van één van de blauwe woningen verscholen Smurfin. Helaas kan ik voor haar even geen tijd vrij maken.

Via enkele korte steile stukken verlaten wij het Smurfendorp. Ik kan vandaag geen ritme vinden. De klimmen zijn voor mij té onregelmatig maar ik handhaaf mij in de groep. De koffiestop. Hier ligt ook de splitsing van de route langs waar wij weer terugkomen. De zon schijnt wederom en de lucht is blauw. The best kind of weather! Als wij na de stop via een snelle afdaling onze weg banen door de daaropvolgende kronkelende, glooiende en op sommige plaatsen door aardverschuivingen geteisterde bosweg, blijkt hoe helder het zicht is vandaag. Beneden ons is de kustplaats San Pedro te zien en als je even verder kijkt de typische rots van Gibraltar tot zelfs de noordkust van Afrika! Ik kan mijzelf niet gelukkiger prijzen met een dergelijk uitzicht. That’s what makes me tick in cycling!

Puerto El Madroño. Ik bereik deze top als derde in mijn laatste krachtsinspanningen, na Jelmer en Franco. De weg terug naar de splitsing gaat met een kruissnelheid van soms boven de veertig in het uur over een mooie weg met hier en daar Spaans ‘vals plat’. Een treintje is snel gevormd. Lekker even koersen. Even voor de splitsing moet er nog even geklommen worden gevolgd door de lange afdaling naar Ronda. Even denk ik nogmaals een daalrecord te kunnen vestigen, alleen met de wind op kop gaat de snelheid uit de afdaling. Het resultaat van deze week stemt mij echter tevreden. Dit gevoel wordt passend afgesloten op het terras van Hotel Catalonia Reina Victoria in Ronda.

Stage

Van mijn hobby mijn werk maken en hierbij alle mogelijkheden open houden en onderzoeken. Dat is mijn traject dit jaar in between jobs.
Deze week heb ik, naast de wijze van werken bij Andalusië Fietsreizen, vooral ook mezelf geobserveerd. Ik heb hierbij opgemerkt dat het fietsen op zich mij vreugde oplevert. Het herhaaldelijk fietsen van dezelfde rondjes zou mij alleen, zoals ik het heb ervaren, waarschijnlijk gaan vervelen. Ik houd van variatie en bezoek daarom ook vaak nieuwe gebieden en landen om te fietsen. Anderzijds zie ik mijzelf het begeleiden van gasten niet structureel doen, voor zover je hierover in dit seizoenswerk kunt spreken. Een leerzame stage dus. Tijdens het schrijven van deze blog zijn er andere mogelijkheden op mijn pad gekomen. Ook op het gebied van fietsen en reizen.

Met dank aan:
Ger de Heus voor deze stage en fietservaring.
Robert Vonk voor de leuke gesprekken en de rondleiding door Ronda.
De fietsgidsen Peter en Jelmer voor hun fijne en goede begeleiding én de ‘fietslessen’, waar ik zeker van heb geleerd.

*klepper: wielerjargon voor buitengewoon goede renner
*Strava (Zweeds voor ‘streven’): sociaal netwerk voor sporters waarmee sportprestaties worden geregistreerd via GPS
*segment: een specifiek afgebakend gedeelte van een route waarop je je prestaties kan vergelijken